SIG 210  do munduru i na strzelnicę

Szwajcarski holding zbrojeniowy SIG znany jest szeroko w świecie. Produkcję broni rozpoczęto już  pod koniec XIX wieku, początkowo wytwarzano broń wyłącznie dla własnej armii i policji, a od początkowych lat okresu międzywojennego również na eksport. W 1937 roku rozpoczęto prace nad nowym pistoletem wojskowym. Prace zakończono na przełomie 47/48 roku, a w 1949 roku wprowadzono nowy pistolet do uzbrojenia armii szwajcarskiej, w miejsce niemieckich P08 Parabellum. Nowy pistolet służbowy SIG model 49 (SP47)  w kalibrze 9 mm Para z marszu stał się przebojem, poza Szwajcarią znany jest  bardziej jako SIG 210.  Po niespełna ćwierć wieku, w połowie lat 70-tych, opracowano jego następcę. Jak się później okazało,  jeden z najnowocześniejszych wówczas pistoletów, którego rozwiązania konstrukcyjne powielane są również dzisiaj przez prawie wszystkich producentów współczesnej broni. Pistoletem tym był P75, w którym to po raz pierwszy zastosowano nową, mocniejszą metodę ryglowania za pomocą nasady powiększonej komory nabojowej w oknie wyrzutowym łusek oraz wprowadzono samoczynną blokadę iglicy. SIG-a P 75 przyjęto w 1975 roku na uzbrojenie armii szwajcarskiej w miejsce leciwego już SP 49, a cały militarny świat poznał nowy pistolet wówczas, kiedy to w wyniku podjętej współpracy z niemiecką firmą Sauer, rozpoczęto jego  produkcję w zakładach Sauera pod nową nazwą Sig Sauer P220.

Z koncernem SIG-a był związany przez jakiś czas również inny szwajcarski producent broni, w tym wypadku broni sportowej osławiony Hammerli, obecnie wchodzący w skład koncernu Umarex-a, który jest również właścicielem marki Carl Walther. W zakładach SIG-a opracowano sporo modeli długiej broni wojskowej, między innymi doskonale karabinki szturmowe, SG57, SG550 i SG551 oraz karabin precyzyjny SSG 2000.  Wracając tematem do SIG-a 210, tak jak już uprzednio wspomniałem, prace konstrukcyjne nad nowym pistoletem trwały bardzo długo, bo blisko 12 lat, ale stworzono legendę porównywalną do tej którą się szczyci inny pistolet europejski, belgijski FN High Power (FNGP 35). SIG 210 to duża i stosunkowo ciężka broń, specjaliści jednak chwalą jego klasyczną i podobno finezyjną budowę. Model podstawowy, rozładowany waży 895 gramów i mierzy 215 mm. Produkowany był w dwóch wersjach kalibrowych, do naboju 9 mm Parabellum i 7.65 Parabellum. Poza okładzinami chwytu, wykonany jest całkowicie ze stali. Pistolet działa na zasadzie krótkiego odrzutu lufy, a ryglowany jest przez jej przekoszenie  w dół, wykorzystano tu patent szwajcarskiego inżyniera Charlesa Pettera. W SIG-u zastosowano mechanizm spustowy pojedynczego działania i mechanizm uderzeniowy kurkowy z kurkiem zewnętrznym. Mechanizm spustowy  jest bardzo precyzyjny, opór  spustu wynosi 1.5 kG, spust pracuje bardzo delikatnie podobnie jak w tarczowej broni sportowej, a należy zaznaczyć, że jest to z założenia pistolet bojowy. Lufa o długości 120 mm, precyzyjnie obrobiona, wykonana z wysokogatunkowej stali nierdzewnej jest tradycyjnie gwintowana. Zamek prowadzony jest wewnątrz szkieletu, system ten w latach 70-tych powielili konstruktorzy pistoletu CZ 75, pierwszej czechosłowackiej cudownej dziewiątki. SIG 210 standardowo wyposażony jest w stałe przyrządy celownicze, w modelach usportowionych w przyrządy mikrometryczne z pełną regulacja szczerbiny. Długa linia celownicza wynosząca 164 mm sprzyja celności. Zamek i szkielet są dokładnie z sobą spasowane. Po lewej stronie szkieletu umieszczone są: dźwignia zaczepu zamka oraz suwakowe skrzydełko bezpiecznika zewnętrznego blokującego spust. Okładziny chwytu wykonane są z drewna lub czarnego tworzywa sztucznego, w wersjach usportowionych montowano okładziny drewniane profilowane lub anatomiczne. Okładziny sportowe dla SIG-a 210 produkowała między innymi znana firma Nill-Griffe. Pistolet zasilany jest z metalowych magazynków jednorzędowych o pojemności 8-iu nabojów 9 mm Parabellum lub 9-iu 7.65 mm Parabellum. Zatrzask magazynka umieszczony jest w tylnej dolnej części chwytu. Po prawej stronie chwytu, w jego dolnym części umieszczone jest strzemię pod mocowanie smyczy zabezpieczającej broń przed przypadkową utratą. Pistolet wykonany jest perfekcyjnie, z bardzo dobrych materiałów i zachowaną ścisłą tolerancją zespołów. Precyzyjna lufa długa linia celownicza oraz delikatny mechanizm spustowy są wypadkowymi doskonalej celności, rzadko spotykanej w broni przeznaczonej do użytku służbowego. Pistolet poza armią Szwajcarii, przyjęła na uzbrojenie armia Danii i Straż Graniczna RFN. W służbie Szwajcarów służył aż do wprowadzenia  do uzbrojenia  P75 (Sig Sauer 220), a strażnikom granicznym RFN do czasu wejścia do uzbrojenia pistoletu P6 (Sig Sauer 225). Z uwagi na doskonałą jakość wykonania i bardzo dobre parametry użytkowe do oferty SIG-a wprowadzono modele usportowione różniące się od modelu standardowego długością lufy, nieco większą wagą, sportowymi regulowanymi przyrządami celowniczymi i  sportowymi  okładzinami chwytu wykonanymi z drewna szlachetnego. Największą popularność zdobył model SIG 210-6.  Przez pewien okres, produkowano również wersję pistoletu do nabojów bocznego zaplonu .22 Lr oraz małokalibrowe adaptery treningowe do modeli bojowych. Pistolety SIG 210 produkowano od 1949 roku. W 1994 roku wstrzymano produkcję pistoletów podstawowych o przeznaczeniu wojskowym  (modele 210-1 i 210-2), a utrzymano jedynie w ofercie modele sportowe (210-4, 210-5, 210-6). W 2005 roku zakończono produkcję tej broni. Oprócz modeli ogólnoużytkowych i sportowych, wykonywano tzw. okolicznościowe bogato grawerowane i zdobione metalem szlachetnym. Pistolety SIG 210 były bardzo drogie, a modele limitowane niebotycznie drogie. Pistolety te można jeszcze kupić na wtórnym rynku w ofertach komisowych sklepów europejskich, na niemieckiej giełdzie broni używanej eGun. Bywają również w Polsce, były lub są w ofercie podwarszawskiego sklepu Parabellum, ceny należą do wysokich, a niekiedy bardzo wysokich. Jest to broń wybiórcza dla prawdziwych pasjonatów zbrojeniowej finezji.