Karabin dla kolekcjonera i sportowca 

Pomiędzy nabojami pistoletowymi a karabinowymi istnieje głęboka przepaść, jeśli mówimy o mocy i walorach bojowych. Każda wojna o wymiarze ponadregionalnym wyzwala nową myśl techniczną, w wyniku której powstają coraz skuteczniejsze i bardziej unowocześnione środki walki. Dążenia konstruktorów do stworzenia broni uniwersalnej, mocniejsze i skuteczniejszej od broni krótkiej czy też pistoletów maszynowych, ale bardziej poręcznej i manewrowej od używanych w wojsku karabinów pełnowymiarowych, było przyczynkiem do powstania nabojów pośrednich i broni nimi strzelających. Naboje pośrednie skonstruowano w okresie II wojny światowej. Pierwszym z nich był amerykański .30 -  M1 Carabine (7.62 x 33) zastosowany w karabinku samopowtarzalnym .30 -  M1, opracowanym w zakładach Winchester’a. Drugim, niemiecki Kurtzpatrone 43 (7.92 x 33) zastosowany w karabinach szturmowych Mkb – 42 i  StG 44, a trzecim rosyjski nabój wz.43 (pierwotnie 7.62 x 41, a później 7.62 x 39) zastosowany po raz pierwszy w karabinie samopowtarzalnym Simonowa.

Kiedy w roku 1943 w ręce rosyjskich specjalistów technicznych od uzbrojenia, wpadało coraz więcej niemieckich karabinów szturmowych Mkb-42  na naboje pośrednie 7.92 x 33, powrócono do idei stworzenia rosyjskiego odpowiednika. Prace nad nabojem pośrednim prowadzono już dużo wcześniej przed wybuchem wojny, ale napływ broni niemieckiej i ich sprawdzona w boju efektywność, przyczyniła się do przyspieszenia prac i wzmożonego wysiłku konstruktorów na tym polu. W 1943 roku N. Jelizarow i B. Siemin opracowali nabój pośredni 7.62 x 41, równocześnie  w między czasie skonstruowano kilka modeli karabinków samoczynnych i samopowtarzalnych do tego naboju. Najlepszymi z nich były karabinek samoczynny AS 44 opracowany przez A. Sudajewa  i karabinek samopowtarzalny SKS opracowany przez  S. Simonowa. Ostatecznie do produkcji skierowano SKS-a, którego już  na przełomie 1944/1945 roku, w bezpośredniej walce testowali żołnierze rosyjscy. W 1946 roku lekko zmodyfikowano rosyjski nabój pośredni 7.62 x 41 i już jako 7.62 x 39 wz. 43 przyjęto oficjalnie na uzbrojenia armii radzieckiej. Produkcję karabinka Simonowa znanego bardziej pod nazwą SKS wzór 45 (w wolnym tłumaczeniu Samopowtarzalny Karabin Simonowa) rozpoczęto na przełomie 1944 i 1945 roku. Wyprodukowano wówczas niewielkie partie próbne tej broni. Produkcję seryjną rozpoczęto w 1949 roku, kiedy to karabin Simonowa oficjalnie przyjęto na uzbrojenie armii radzieckiej. Samopowtarzalny karabin Simonowa działa na zasadzie odprowadzenia gazów prochowych poprzez boczny otwór w ściance lufy. W broni zastosowano układ gazowy z tłokiem gazowym o krótkim skoku i rurą gazową umieszczona nad lufą. Zamek ryglowany jest przez przekoszenie jego tylnej części w pozycji pionowej. W karabinie zastosowano mechanizm spustowo- uderzeniowy typu kurkowego z kurkiem wewnętrznym i iglicą swobodną.  Karabin wyposażono w lufę o długości 520 mm. Pod lufą zamontowany jest na stałe, składany do tyłu w pozycji marszowej bagnet nożowy. Bagnet można odłączyć od broni, ale niezbędne jest użycie narzędzi i jest to czynność, która zajmuje trochę czasu. Po wyczerpaniu amunicji z magazynka  zespół ruchomy zatrzymuje się w tylnym położeniu, aby go zwolnić w przednie położenie należy lekko odciągnąć do tyłu rączkę zamkową. Broń wyposażona jest w bezpiecznik nastawny, który w pozycji zabezpieczonej blokuje spust. Bezpiecznik umieszczony jest wewnątrz kabłąka  tuż za spustem. Karabin wyposażony jest w mechaniczne przyrządy celownicze. Muszka umieszczona jest w półotwartej osłonie w obrębie wylotu lufy, a celownik ramkowy ze szczerbiną w jej tylnej części.  Celownik wyskalowany jest do 1000 metrów z nastawami co 100 metrów. Stalowa komora zamkowa  wykonana jest metodą frezowania. Kolba i łoże będące jednolitym elementem i górna osłona lufy wykonane są z drewna. W kolbie umieszczony jest schowek na przybornik do czyszczenia broni. Broń wyposażona jest w stały magazynek łukowy o pojemności 10-iu nabojów. Broń załadować można dwoma sposobami, pojedynczo lub z wykorzystaniem 10-io nabojowej łódki. Chińskie wersje SKS-a dostosowane są do magazynków wymiennych, jest to bardzo dobre rozwiązanie. Generalnie karabin jest składny i poręczny. Jego długość w pozycji marszowej ze złożonym bagnetem wynosi 1020 mm, a w pozycji bojowej z bagnetem rozłożonym 1260 mm. Broń bez amunicji w magazynku waży 3860 gramów. Karabin Simonowa (SKS) produkowany był w Związku Sowieckim w latach 1949 – 1956, poza Rosją Sowiecką wytwarzano go między innymi w Chinach, Rumunii i byłej Jugosławii. W Polsce tej broni nie produkowano, ale przez krótki czas była na wyposażeniu bojowym Wojska Polskiego oraz formacji porządkowych. Później po wprowadzeniu do uzbrojenia karabinka szturmowego Kałasznikowa (AK 47, AKS 47), karabiny Simonowa pozostawiono jedynie w uzbrojeniu pododdziałów reprezentacyjnych WP i MO. Karabiny SKS  do dnia dzisiejszego są na wyposażeniu pododdziałów reprezentacyjnych WP,  MW i Policji. Karabiny Simonowa cieszą się sporą popularnością w środowisku kolekcjonerów i strzelców sportowych. W Stanach Zjednoczonych można kupić masę przeróżnych części tuningowych i zmodernizować karabin według własnych potrzeb i upodobania. W Polsce kilka lat temu podwarszawska firma Parabellum sprowadziła  z Rosji pewną ilość tych karabinów w stanie magazynowym (fabrycznie nowych). Sprzedawano je w atrakcyjnej cenie, niespełna 1800 złotych za karabin z pełnym wyposażeniem. Kilku moich kolegów posiada tą broń i użytkuje sportowo. Można z SKS-em z powodzeniem startować w statycznych konkurencjach karabinowych, do konkurencji dynamicznych z uwagi na spowolnione ładowanie i mniejszą manewrowość, tej broni nie polecam. Strzelałem rekreacyjnie z karabinu Simonowa, na dystansie 100 metrów wyniki były całkiem przyzwoite. Karabiny SKS czasami bywają w ofercie polskich sklepów, ma je podobno w sprzedaży poznanśki sklep Magnum, w atrakcyjnej cenie 1850 zlotych. Ciekawa propozycja dla strzeców sportowych, kolekcjonerów, a także myśliwych.

Zbyszek