Tigr do strzelectwa sportowego i na polowanie

Rosyjska broń palna od lat cieszy się sporym powodzeniem na  rynkach światowych. Broń rosyjska wykonana jest solidnnie z bardzo dobrych materiałów, zazwyczaj działa niezawodnie i charakteryzuję się dlugą żywotnością lufy i mechanizmów, chociaż samą finezją wykończenia zbytnio nie poraża. Poza tym, co też jest istotne, jest tańsza od porównywalnych modeli broni oferowanej przez zachodnich producentów. W Polsce najbardziej znane są pistolety sportowe Margolin, Iż 35, Toz 35, pistolety bojowe Makarowa, a także broń długa: strzelby gładkolufowe mysliwskie, sportowe i bojowe oraz karabiny myśliwskie i sportowe. Iżewskie Zaklady Mechaniczne znane bardziej w Świecie pod nazwą Baikal produkują calą gamę samopowtarzalnej broni dlugiej opartej konstrukcyjnie o model karabinka szturmowego Kalasznikowa. Na przelomie lat 50-tych i 60-tych znany rosyjski konstruktor E.F. Dragunow opracował dla armii radzieckiej karabin wyborowy na nabój 7.62 x 54 R, który pod nazwą SWD (w wolnym tłumaczeni Snajperski Karabin Dragunowa)  wprowadzono  do uzbrojenia w 1963 roku. W byłym Związku Radzieckim i obecnej Rosji bardzo często na potrzeby rynku cywilnego produkuje się broń konstrukcyjnie opartą na broni wojskowej, stąd też tyle w Rosji pro militarnych karabinów mysliwskich. Podobnie było z SWD, który stał się bazą wyjściową do opracowania nowego samopowtarzalnego sztucera  myśliwskiego, a przy okazji również karabinu sportowego do strzelania na dalsze dystanse. Konstruktorem cywilnej wersji snajperskiego karabinu SWD był rownież Dragunow, a nowy karabin otrzymal nazwę Tigr (Tygrys). Podobno  prototyp prezentowany był już na przełomie lat 60-tych i 70-tych, ale do produkcji wszedl dopiero u schyłku lat 70-tych. W pierwszym okresie broń wytwrzano  w symbolicznych ilościach, głównie na specjalne zamówienie mysliwych i strzelców sportowych, pełną produkcję seryjną uruchomiono dopiero w 1992 roku. Początkowo cywilnego Tigra od wojskowego SWD odróżniało niewiele: skrócona do 530 mm lufa (SWD - 620) z zamontowanym krótszym nie odłączanym tłumikiem plomienia, brak regulatora w mechanizmie gazowym,  zmniejszony do pojemności 5-iu nabojów magazynek (SWD - 10 nabojów) oraz lekko zmodyfikowana kolba z nałożonym gumowym trzewikiem. Później już w produkcji wielkoseryjnej oprócz kolby szkieletowej czy też  szkieletowej składanej, montowano także pełną kolbę myśliwską z prawdziwego zdarzenia, zapożyczoną ze sztucera myśliwskiego Łoś. Na Zachodzie nadal większym popytem cieszyły się kolby szkieletowe zapożyczone z bojowego SWD. Jak już wspomniałem w pierwszych latach produkowano Tigra wyłącznie na rynek wewnętrzny i tylko w kalibrze 7.62 do naboju 7.62 x 54 R (modele Tigr, Tigr-1), wyposażonego w lufy o długości 530 i 590 mm. Nieco późniiej, z uwagi na duże zainteresowanie zagranicznych dystrybutorów rosyjskiej broni, a także możliwość zawarcia intratnych kontraktów eksportowych,  poszerzono ofertę o wersję na zachodni nabój .308 Winchester (modele Tigr 308, Tigr 308-1). W połowie lat 90-tych poszerzono ofertę o nową wersję Tigra do bardzo mocnego naboju 9.3 x 64 (Tigr 9, Tigr 9-1). Obecnie Tigr produkowany jest kalibrze 7.62 do nabojów 7.62 x 54 R i .308 Winchester (7.62 x 51) oraz w kalibrze 9.3 do naboju 9.3 x 64. Tigr na rosyjski nabój 7.62 x 54 R wyposażny  jest w lufy o długości 530 lub 590 mm, na nabój .308 Winchester w lufę 530 mm, a na nabój 9.3 x 64 lufę o długości 555 mm. Kolby i osady wykonane są  z drewna bukowego lub orzechowego oraz wytrzymałego czarnego tworzywa sztucznego. Prezentowany w tym artytkule karabin samopowtarzalny Tigr zasilany jest rosyjskim nabojem 7.62 x 54 R. Jego długość wynosi  1090 mm, rozładowany waży 3900 gramów. Karabin działa na zasadzie odprowadzenia części gazów prochowych przez boczny otwór w lufie, ryglowany jest przez obrót zamka. Ryglowanie przewodu lufy następuje za pomocą trzech rygli w oporze ryglowej komory zamkowej. Lufa o długości 590 mm  ma cztery bruzdy o skoku 240 mm, jej przewód jak i wnętrze komory nabojowej jest pokryte chromem co zwiększa odporność na korozję. Na wylocie lufy zamontowany jest nieodłączlny szczelinowy tlumik płomienia. Tigr wyposażony jest w dwupozycyjny bezpiecznik zewnętrzny, który w pozycji włączonej blokuje spust i zamek, uniemożliwiając przeładownie broni. W broni zabezpieczonej można jednak lekko odciągnąc suwadło, na tyle wystarczająco aby sprawdzić stan załadowania. Po wystrzeleniu wszystkich nabojów z magazynka, zamek zatrzymuje się w tylnym położeniu. Standardowo Tigr wyposażony jest w mechaniczne przyrządy celownicze, stałą muszkę (w nowszych modelach regulowaną w pionie) i wojskowy celownik zapożyczony z SWD (ale z ograniczeniem do 300 metrów) z nastawami na 100, 200 i 300 metrów. Karabin wyposażony jest dodatkowo w celownik optyczny, w okresie kiedy znajomy nabył ten karabin do wyboru były celowniki PSO-1, PSO-1M2 lub PO 4 x 24 (34). Celownik skompletowany był  z montażem  bocznym, popularnym w Rosji w broni opartej konstrukcyjnie o karabinki AK i pochodne. Szkieletowa kolba  i wentylowana osada wykonane są z drewna orzechowego. Karabin zasilany jest z wymiennych magazynków metalowych o pojemności 5 nabojów, do broni można używać 10-io nabojowych magzynków od SWD, ale podobno są trudno dostępne, w każdym razie nie są sprzedawane razem z karabinem. Na niemieckiej giełdzie broni używanej eGun można kupić sporo różnych magazynków do broni rosyjskiej, jednak do SWD bardzo trudno. Dźwignia zaczepu magazynka umieszczona jest pomiędzy kabłąkiem a gniazdem magazynka. Do broni można stosować naboje z pociskami o masie od 9.6 do 11.7 grama. Pociski osiągają prędkość początkową w granicach 780 -870 m/s i energię w przedziale 2920-4465 J. Karabin Tigr jest bardzo celny nawet na dystansie do 300 metrów. Strzelaliśmy na dystansie 100 metrów,  z 5-io strzalowej serii uzyskaliśmy bardzo dobre  skupienie wynoszące 22 mm. Strzelaliśmy nabojami S&B z pociskami FMJ o masie 11.7,  dane osiągów w/g informacji producenta: prędkość początkowa 800 m/s i energia 3744 J. Tigr jest bardzo celny, skladny, mechanizmy  pracują płynnie i bez zakłóceń, niezależnie od mocy amunicji można prowadzić szybki celny ogień, podrzut i odrzut broni oceniłbym jako umiarkowany, chociaż  jak sobie przypominam z SWD strzelało mi się bardziej komfortowo, być może skrócona o 300 mm lufa jest tego przyczyną. Wady, o wadach nie będę pisał, Tigr jest modyfikacją broni wojskowej, więc napewno stylem i finezją wykonania różni się od stricie cywilnych karabinów precyzyjnych. Pomimo że karabin konstruowano z myślą o myśliwych, to w zasadzie  poza Rosją najchętniej korzystają z niego strzelcy  sportowi, myśliwi także, ale nie do polowań, a raczej rekreacyjnego strzelania na strzelnicy. W wersji standardowej cywilny Tigr niewiele różni sie od bojowego SWD, a że SWD cieszy się sporym zainteresowaniem strzelców europejskich i północnoamerykańskich tym samym powodzeniem i pożądaniem cieszy się Tigr. Karabin znajomego kupiony był z drugiej ręki od obywatela byłej NRD. W Polsce Tigr jest okazem rzadkim, podobno można go sprowadzadzić do Polski  na zamówienie. Takie zamówienia realizuje olsztyński sklep Repetier. Karabin sprzedawany jest w cenie 6500-7000 pln, nie jest to mało, ale ta broń warta jest tej ceny. Taniej można kupić Tigra w Stanach Zjednoczontch, dokad sporo tej broni eksportowano i sprzedawano na tamtym rynku w bardzo atrakcyjnej cenie. Czasem mozna spotkać ten karabin w Niemczech w sprzedaży komisowej, zazwyczaj w wersji na nabój .308 Winchester, w stosunku do innej broni o podobnych walorach technicznych i użytkowych koszt zakupu można określić jako wysoki.

Zbyszek