Wracamy i należy wierzyć, że już nie zawrócimy 

W ostatnim felietonie, opublikowanym jeszcze przed wejściem w życie znowelizowanej Ustawy o broni, pisałem o kilku zapisach, ważnych i korzystnych dla środowiska strzeleckiego, a także o tych sprawach, które nie zostały należycie zreformowane lub po prostu o nich zapomniano. Niebawem upłynie trzeci miesiąc od chwili kiedy to formalnie i prawnie zmieniły się relacje pomiędzy klientem - kandydatem na posiadacza broni, a Urzędem, który te życzenie klienta - kandydata spełni. Te relacje zmieniły się w sposób pozytywny na tyle, że obecnie po spełnieniu określonych wymogów formalnych i proceduralnych klient zazwyczaj odchodzi zadowolony, z pozytywną decyzją w kieszeni. To, że środowisko strzeleckie zostało wreszcie w dobrym świetle dostrzeżone i traktowane z powagą prawa i zdrowym rozsądkiem jest na pewno pozytywnym objawem nowej rzeczywistości, miejmy nadzieję, że bez chęci powrotu do przeszłości. Pozwolenia otrzymują nowi adepci strzelectwa, a także co można zauważyć, „stare wiarusy” też bez większych problemów otrzymują tzw. „rozszerzenia”, czyli wracamy do normalności. Wieści napływające z rożnych rejonów kraju potwierdzają zasadniczy zwrot  i jaśniejsze relacji na linii petent – WPA. Co prawda, jeszcze gdzie niegdzie, niedoinformowani lub „oporni” urzędnicy próbują mataczyć, ale robią to na tyle nieudolnie, że jak na razie biegu historii nie zmienią.

Broń do ochrony osobistej i miru domowego

Niedawno, gdy pisałem o zmianach w znowelizowanej Ustawie o broni i nowej Ustawie o sporcie, poruszyłem głównie tematy związane ze strzelectwem sportowym, strzelcami i problemami, które pozostały, bo nie zostały rozwiązane tak jak należy. Teraz chciałbym poruszyć kwestię broni do ochrony osobistej i ochrony miru domowego. W Polsce powojennej, z dostępem do broni przeznaczonej  do samoobrony, poza krótkim okresem rządów AWS-u, było zawsze marnie. Ustawa o broni z 1961 roku i późniejsza z 1999, pozostawiały w gestii Policji (czytaj policyjnych organów administracyjnych) kwestię wydawania zezwoleń na broń, zapisując przy okazji delegację do uznaniowej oceny tzw. „przewodu”  i  wydania decyzji. Niejednoznaczne sformułowania zapisów Ustawy z 1999 roku, umożliwiało organom policyjnym dowolną ich interpretację. Efekty takich działań policyjnych WPA znane są zdecydowanej większości osób zainteresowanych tematem. Nowelizacja miała położyć temu kres, ale niestety, nie we wszystkim położyła. Pozostawiła bez zmian prawo do dowolnej oceny zasadności wydania pozwolenia na broń bojową do ochrony i nałożyła na zainteresowanych jej posiadaniem, warunki niezwykle trudne do spełnienia, mianowicie, stałe, realne i ponadprzeciętne zagrożenie.