Pistolet Walther KSP 200 czyli niemiecka wersja Iż-a 35 

Broń wyczynowa renomowanych producentów ma to do siebie, że poza tym że jest wykonana perfekcyjnie, jest zazwyczaj bardzo droga. Pewną alternatywą dla mniej uposażonych strzelców była kiedyś i chyba jest tak obecnie, broń produkcji rosyjskiej. W broni rosyjskiej na próżno poszukiwać szczególnej finezji,  którą zazwyczaj widać w broni zachodnich producentów. W rosyjskiej zdarza się zauważyć sporo niedoróbek i niezbyt solidnego wykończenie, są to wady, być może denerwujące, ale nie mające w istocie wpływu na jakość tej broni jeśli chodzi o jej walory użytkowe w strzelectwie sportowym. Liczne sukcesy (o wymiarze ogólnoświatowym) zawodników strzelających z tego pistoletu wybitnie o tym świadczą. Trudno bowiem broni rosyjskiej zarzucić braku celności, niezawodności i odporności na intensywne warunki eksploatacji. W wielu polskich klubach, jeszcze do dnia dzisiejszego można spotkać nieśmiertelne pistolety  MCM Margolin, które pomimo upływu lat i ciężkiej „pracy” spisują się nadal doskonale. Następcą Margolin’a został Iż 35 M, pistolet  pomimo klasycznej sylwetki (rzadko już współcześnie powielanej) bardzo nowocześnie skonstruowany.

Pistolet ten opisałem już  szczegółowo  na swoim portalu, wspomnę tylko, że jest to pistolet bardzo dobrze opracowany, o przemyślanej konstrukcji i bardzo celny. Do niedawna dzięki uprzejmości kolegi strzelałem z Iż-a na prawie wszystkich prestiżowych zawodach  w konkurencjach klasycznych (pistolet sportowy i standardowy). Zawsze uzyskiwałem wyniki  na dobrym poziomie, a to że nie były absolutnie celujące, była to tylko moja niechlubna zasługa, niestety. Oczywiście  zgodnie z rosyjską tradycją, wykończenie broni jest delikatnie mówiąc niestaranne, nie zmienia to jednak faktu, że w niczym to nie przeszkadza, aby celnie z niego strzelać. Oczywiście strzeleccy esteci tych ewidentnych niedoróbek nie są w stanie zaakceptować, za to strzelcy mniej wrażliwi na takie „uroki” broni tymi „drobiazgami” się nie przejmują. Iż 35 jest popularny nie tylko w Polsce, w Niemczech również. Jeszcze niedawno w Niemczech oprócz oryginału można było kupić trzy inne zmodyfikowane i poprawione przez miejscowych producentów pistolety rosyjskie. Były to, produkowany nadal Feinwerkbau AW 93, chociaż w tym wypadku producent oficjalnie do plagiatu konstrukcji się nie przyznaje, ale skoro właściciele projektu nie wnoszą zastrzeżeń to sprawy nie ma. Poza AW 93 były jeszcze,  niestety wycofane już z oferty, pistolety Frankonia Favorit i Walther KSP 200. Frankonia i Walther na podstawie umów zawartych z rosyjskim  producentem Baikal  modyfikowały seryjne Iż-e i sprzedawały je pod swoimi markami na rynku europejskim. Z pistoletem Frankonii bliższego kontaktu nie miałem, za to z KSP Walther’a jak najbardziej, od niedawna posiadam ten pistolet w swoim arsenale. Walther KSP 200 (KSP -  Klasiche Sport Pistole) to samopowtarzalny pistolet sportowy przeznaczony do konkurencji tarczowych zgodnie z przepisami ISSF, jest zasilany nabojami bocznego zaplonu .22 Lr. Rozładowany waży 1210 gramów. Jego długość wynosi 265 mm, wysokość 138mm i szerokość 49 mm. Zamek i szkielet wykonane są ze stali, a rękojeść z prasowanej sklejki, w dwóch wersjach kolorystycznych do wyboru. Chwyt z regulowaną półką podpierającą jest o wiele wygodniejszy i bardziej ergonomiczny niż pierwotny rosyjski. Niemniej wykonany jest z drewna brzozowego więc daleko mu do jakości i wyglądu drewna orzechowego. Lufa o pełnej długości 152 mm(6’’) dopuszczonej przepisami ISSF, wykonana jest perfekcyjnie, ma prawoskrętny gwint o sześciu bruzdach. Zamontowana jest w szkielecie bardzo nisko, co powoduje bardzo mały podrzut przy strzale, o wiele mniejszy niż w innych pistoletach nawet tych wyższej klasy. Pistolet posiada mechanizm spustowy pojedynczego działania (SA) o pełnym zakresie regulacji. Niektórzy strzelcy uważają go za niezbyt dopracowany, mnie on odpowiada. Mechanizm uderzeniowy typu kurkowego z kurkiem wewnętrznym jest pewnym rozwiązaniem unikatowym, ponieważ w odróżnieniu od innych rozwiązań oś obrotu kurka umieszczona jest powyżej lufy, która jak już wspomniałem umieszczona jest bardzo nisko. Ma to pośredni wpływ na mały podrzut broni. Niemiecka wersja Iż-a pozbawiona jest bezpiecznika chwytowego, w niczym mi on nie przeszkadzał, a jego brak też mi nie szkodzi. W odróżnieniu od pierwowzoru KSP posiada zaczep zamka, uważam to za bardzo słuszne rozwiązanie konstrukcyjne, szczególnie przydatne podczas zawodów oraz przemieszczania się na strzelnicy. Przyrządy celownicze podobnie jak w Iż-u są trudno wymienne, podobno bardzo trudno nabyć szczerbiny  lub muszki ponieważ podobno w każdym modelu nieznacznie różnią się wymiarami. Z dystrybucją części zamiennych  są też problem, więc zainteresowani zmuszeni są  zwrócić się o pomoc do rusznikarzy. Poza tym, KSP został poddany zabiegom kosmetycznym, zewnętrzne i wewnętrzne powierzchnie zamka i szkieletu, a także zewnętrzna powierzchnia lufy są idealnie wygładzone i pozbawione charakterystycznych dla Iż-y pozostałości po maszynach obrabiających. Pistolet zasilany jest z magazynków metalowych o pojemności 6-iu nabojów, magazynki  są identyczne jak w Iż-ach więc nie zostały poddane jakimkolwiek zabiegom. W zasadzie KSP 200 to Iż 35, ale zdecydowanie lepiej wykończony i dużo ładniejszy. Jest bardzo celny, ale to już jest zasługą rosyjskich konstruktorów. W odróżnieniu od rosyjskich oryginałów działa niezawodnie na różnej amunicji, nie zdarzają się zacięcia i co ważne nie strzela seriami, co w Iż-ach ta przypadłość zdarza się dosyć często. Kiedyś oferowany był w dwóch wersjach, oprócz standardowej była też wersja limitowana KSP 200 Devil, różniła się od standardu, innym wykończeniem powierzchni, kolorem rękojeści oraz montowanym pod lufą dociążeniem. Pistolet Walther KSP 200 nie jest już produkowany (tuningowany), ale bywa czasem w ofertach komisowych, ceny należą do umiarkowanych jak za broń wyczynową przeznaczona do strzelectwa sportowego.

Zbyszek